Elf steden – Veertien gelukkigen
Na een voorjaar met veel solorides en fietsen in kleine groepjes, waarbij de meeste leden de ene na de andere lange en nog langere rit maakten, was het nu weer eens tijd om met een mooie groep een tocht te gaan maken. En waarom dan niet de 'Tocht der Tochten' in ons eigen Fryslan?
Voorbereiding
Op 7 juni ontstond het idee bij de Peeltrappers uit Odiliapeel om de Elfstedentocht te gaan rijden en natuurlijk had ik meteen zin om mee te gaan. Een aantal besloot al een dag van te voren te gaan en op de zaterdag alvast warm te draaien. Helaas is dat niet geheel gelukt in de stromende regen... Het weerbericht werd nauwlettend in de gaten gehouden, want je moet toch de juiste kleding meenemen en zoals bekend, slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding. Dus zelf nog maar even een dun mouwloos regenjasje gehaald. Voldoende om de nattigheid tegen te houden, lekker licht om mee te nemen en niet te warm.
Het zou een lange dag worden. Vroeg opstaan, thuis ontbijten of toch onderweg? Het is een goede twee uur rijden vanaf de Peel. Hoeveel eten moet ik meenemen, wil toch niet te veel meesjouwen en ook niet te kort komen. Ook is er geregeld om onderweg een appeltaartje en een bordje spaghetti te nuttigen. Een paar mueslibollen en wat energierepen zal dan wel voldoende zijn. Daarnaast nog twee bidons met voeding mee en we komen de dag wel door.
Keuzestress
Na een gezellige rit en veel praatjes zijn we om 07:00 uur aangekomen in onze startplaats Arum. Hier nog even een suikerbroodje gegeten met de weekendrijders, om ons vervolgens klaar te maken voor de tocht. Het was best fris nog en het zou in de ochtend nog regenen. Wat doe je dan aan of juist niet? Overschoenen, even checken bij Jurgen en Urbain... de ene wel de andere niet, ik had ze al aan, nee, toch maar uit. Mouwtjes aan? Ja, moet kunnen, kunnen zo weer naar beneden rollen of uit doen om in de achterzak te stoppen. Regenjasje nog niet nodig dus ook maar in de achterzak, naast de repen en mueslibol. Stefan zat te denken aan een rugzakje voor binnenbandjes en patronen, uiteindelijk toch maar niet meegenomen. Vervolgens reed Stefan wel twee keer lek.
Topdag
Na een 70 kilometer wind in de rug en een stukje appeltaart in Dokkum ging het verder met windkracht zes tegen! En zo hoort het ook, als je dan toch in Friesland bent, dan moet het ook waaien ook en het liefst tegen of op de kant. De weg was inmiddels ook droog gewaaid, het regenjasje uit en gelukkig toch geen overschoenen aan gedaan. Na de spaghetti ook de mouwtjes uit gedaan, met de zon erop was het met 25 graden nog erg lekker geworden. In de polder konden we lekker doorfietsen, anders dan met de georganiseerde tocht met Pinksteren was het lekker rustig overal en konden we vaak de gehele weg gebruiken om een waaier op te zetten.
Waaierrijden is nog niet eenvoudig, zeker niet als de weg slingert en de wind niet altijd uit dezelfde hoek komt. Onze eigen ijzeren Rinus vond het eigenijk niet nodig om uit de wind te fietsen en zat de meeste tijd op of zelfs in de kant. Sterk staaltje Rinus!
De elf steden en overige dorpjes zijn we rustig door gereden om goed rond te kunnen kijken en te genieten als echte wielertoeristen. Aangekomen bij het IJsselmeer hadden we het laatste keerpunt wat de wind betreft en konden we “relatief op het gemak” terug naar Arum, waar Kamiel er nog een eindsprintje uit wist te persen en daarmee Sander verraste en erop legde! Klasse Kamiel!
Voor degene die onze rit op Strava heeft gezien en zich verbaast over de hoogte meters, er zaten inderdaad een paar heuveltjes en erg veel bruggen in…
Na een biertje, choco en een lekkere douche nog lekker gegeten en van Edwin een heus Elfstedenkruisje in ontvangst mogen nemen. Tijdens de terugreis hebben we de dag compleet gemaakt met veel slap gezever. De sterke verhalen zullen nog wel komen.
Dank aan de organisatie voor deze mooie dag en zoals op de app al geopperd, volgend jaar maar weer zo'n mooie rit plannen.
